Ήθελα να σου γράψω εδώ και μέρες.
Ήθελα να σου γράψω εδώ και μέρες. Το δωμάτιο στο μισοσκόταδο, μοιάζει θολό. Η μυρωδιά του ύπνου μου έχει ποτίσει τους τοίχους. Το σκέφτομαι ξανά, αν θα πρέπει να ανοίξω την πόρτα του μπαλκονιού, μα φοβάμαι ότι ο καθαρός αέρας θα πάρει μαζί του την ουσία μου. Το παντζούρι είναι κατεβασμένο. Δεν έχω κουρτίνες ακόμη και φοβάμαι τον ήλιο σκέτο. Τον αποφεύγω. Το φως μπαίνει βίαια από τις τρύπες του πατζουριού και διακριτοποιείται ανώφελα. Σαν μικρές νεκρές πυγολαμπίδες που σέρνονται σε μεγάλο μήκος αβεβαιότητας. Τα quartz , αυτά σκέφτομαι και χαμογελώ. Τα quartz της ελπίδας που με χτυπάν ανελέητα. Τα πράγματα είναι ακόμη στις βαλίτσες και στα κουτιά. Η ζωή μου ξεδιπλώθηκε μέσα σε δυο μέρες με εκκωφαντικό θόρυβο. Τα παλιά γράμματα, οι κάρτες, οι φωτογραφίες… Σαν να έχω ζήσει ανέμελα και παιδικά. Σκέφτομαι πως το έζησα, μα φαντάζει τόσο μακρινό, σαν απόηχος τρένου, σαν τις γραμμές που τρίζουν, τα σταθερά μου βαγόνια που κινούνται σε προκαθορισμένη τροχιά. Τα οδηγούσα και ήμουν ο κύρ