Όλη τη θλίψη της

Στηριζόσουν σε βραχίονες από τσιμέντο,

η εικόνα σου ήταν αρκετά σουρεαλιστική για να μοιάζει με πρόσφορο έδαφος σχολιασμού,

εσύ όμως έβαλες «μηδέν εις το πηλίκον» και προχώρησες σε ένα έδαφος απορροφητικό.

Απορρόφησες την εχθρική σου στάση κι έγραψες,

κάτι που δεν είχε ξαναγράψει ποτέ.

Την έκφραση, χωρίς καμία προκατάληψη.

Απολάμβανες τις λέξεις και τους αναστεναγμούς.

Να το πάλι μπροστά σου το «μη-είμαι». Νάτος πάλι μπροστά σου ο γόρδιος δεσμός.

Θα γίνω κατανοητή, δε θα σας αφήσω έτσι.

Υπέρτατος εγωισμός; Μπορεί.

Δε με νοιάζει ξέρετε.

Πήρα το ξίφος. Αυτό της ψυχής μου. Του βαθιού συναισθήματος,

του μοναδικού κόσμου που νοείται με τις δικές μου παραμέτρους

Πώς μπορώ να ακροβατώ στις δύο αυτές «φύσεις» μου,

Πώς μπορώ μέσα από τις λέξεις και από τον οίστρο μου

να σας αγγίξω όλους,

θέλω όλους,

στα πιο απόκρυφα μέρη σας, στις σεξουαλικές σας ζώνες

Στον έρωτά σας,

σε αυτόν απευθύνομαι.

Στον έρωτα που δεν έχει πρόσωπο. Σιχαίνομαι τα πρόσωπα στον έρωτα.

Απευθύνομαι με το ξίφος του εαυτού μου στον έρωτα που δεν πεθαίνει.

Στο περίεργο παιχνίδι που παίζεται μέσα σας.

Στις φλέβες σας, στους χυμούς σας και στην έξαψη του οργασμού σας.

Θέλω να γίνω κατανοητή. Δε θέλω να αμφιβάλετε γι’ αυτό.

Απευθύνομαι, με την ευθύνη του «άλλου» και βγάζω μια κραυγή.

Την ακούτε; Είναι στο Λυκαβηττό. Περνά την Πανεπιστημίου και διαχέεται στα φώτα σας.

Την ακούτε; Σας κόβει. Κόβει τον δεσμό σας.

Σας πληγώνει. Τρέχει το αίμα σας, τρέχει με πόδια, με χέρια

Τρέχει με την σκλαβιά σας ολόγιομη. Κρύβεται σαν έκλειψη. Σας πονάει.

Σας πονάει, που δε ζει.

Ζει; Πείτε μου ότι ζει.

Πείτε μου. Νιώστε τον πόνο γαμώτο. Νιώστε την πραγματικότητα, την οδύνη.

Μη δικαιολογείστε. Η κραυγή μου είναι μόνο αυτό. Τίποτε άλλο γαμώτο.

Είναι ήσυχη. Η κραυγή μου είναι ήσυχη.