Το «είμαι» -- Μέρος 2ο


Ebb n flow improvisation


Η μέρα μου ξεκινά στις 7:30. Εντάξει, στις 8:00. Ωραία, ωραία στις 8:45. Δε με παίρνει άλλο, πρέπει να σηκωθώ. Χωρίς καμία σκέψη πηγαίνω στην κουζίνα και βάζω καφέ. Ο καφές είναι απαραίτητος για τη σκέψη.

Αποχωρισμός

Οι λέξεις έχουν μεγάλη δύναμη κι αυτό γιατί δομούν, δίνουν μορφή στις απροσδιόριστες υφές του μυαλού μας. Μπορείτε άραγε να σκεφτείτε το βελούδο, το λείο, το άγριο; Οι υφές της σκέψης είναι η πρωτόλεια ουσία. Αν είστε τυχεροί κι ανακαλύψετε την ικανότητα της παρατήρησης, θα προβείτε σε μία μεγάλη διαπίστωση:  οι σκέψεις μας έχουν πρώτα υφή και μετά νόημα. Αντανακλούν πρώτα το μέσα μας και μετά μεταφράζονται σε «όραση». Όλα αυτά με τον καφέ.
Το μυαλό μου έχει κολλήσει σε μία σκηνή μέσα στο λεωφορείο. Κάθομαι πίσω από τον οδηγό και πίσω μου συζητούν δύο άντρες για τη δουλειά τους. Μάλλον εργαζόντουσαν σε κάποιο εστιατόριο, μιλούσαν με ένταση για το κρύο finger food, για κάποια που δεν τους έδειχνε εμπιστοσύνη και για χρώματα τοίχων. Και μετά, πάλι, ο καφές. Ο καφές στο εστιατόριο. Που είναι χάλια, που δεν πίνεται.
«Δεν πίνεται ρε φίλε. Η Ελίνα βάζει όλη τη θλίψη της στον καφέ.»
Ο αποχωρισμός έχει υφή τραχιά, έχει «όψη» μαύρη. Και πίσω από τα σύννεφά του, προβάλει πάντα ο ήλιος και το φως.
«Όλη η θλίψη της στον καφέ»

Παρατήρηση

Το φώς της ημέρας στις 8:45 είναι ολόλευκο. Τις ανοιξιάτικες μέρες ή τις καλοκαιρινές. Τις χειμωνιάτικες μέρες είναι μουντό, έχει μόνο υποψία, έχει υπόνοια. Με λίγα λόγια: η παρατήρηση μπορεί να είναι εσωτερική ή μπορεί να παραθέτει. Ή καλύτερα, η εξωτερική παρατήρηση μπορεί να οδηγήσει σε μία εσωτερική «ακοή». Μπορεί, αν θέλει, να γίνει μουσική.
Ο κόσμος γύρω μας είναι και ο κόσμος στα «μέσα» μας. Έτσι κι εγώ παρατηρώ τον κύριο που διαβάζει στο μετρό, το νέο άντρα με τα ακουστικά, όσους παίζουν στο κινητό τους ένα παιχνίδι με όμοια αντικείμενα, τη φωνή που ανακοινώνει την επόμενη στάση.
Ο χρόνος στο μετρό είναι κόκκινος, η φωνή στα μεγάφωνα δε λύνει τα διαστήματα, ο κόσμος γύρω μου περπατά γρήγορα, δεν έχει αρχή, δεν έχει τέλος, ζει στην αιωνιότητα του «αύριο», ζει στη στιγμή του «σήμερα».
Είναι αποτυχημένος, άνεργος, με χρήματα, με δουλειά. Είναι μόνος, έχει οικογένεια, μεγαλώνει, γερνάει, χαραμίζεται, ανασηκώνεται, αφουγκράζεται. Ο κόσμος είναι μια μόνο λάμψη. Μια τρελή λάμψη, ένα «όχι» κι ένα «ναι». Είναι αυτά που λέμε κι αυτά που μόνο με τη σιωπή είναι δυνατά.
Η σιωπή λοιπόν. Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν στην εσωτερική σιωπή. Κανείς δε μιλάει μόνος του, μόνο οι «τρελοί». Η εσωτερική σιωπή και η εξωτερική βαβούρα, η μετάφραση και το νόημα. Ποιο νόημα; Γιατί ψάχνουμε το «νόημα». Είναι μπροστά μας και λιώνει σαν το κερί.
Είμαι στο μετρό.
Αρκετά με την εξωτερική παρατήρηση.

Αποδόμηση

Στη μηχανική και σε κάθε φυσικό πρόβλημα το πρώτο βήμα της λύσης είναι η ανάλυση, και πιστέψτε με, είναι το πιο δύσκολο βήμα. Η ανάλυση ή αλλιώς η αποδόμηση σε μία λογική σκέψη, από αυτές που μας αρέσουν, γίνεται με βάση κάποιες αρχές. Ψάχνουμε, εμείς ντε οι επιστήμονες, το αίτιο και το αιτιατό. Και είμαστε ευτυχισμένοι. Στη φυσική πάντα υπάρχει το αίτιο και το αιτιατό. Ακόμη και τα πιο σύνθετα προβλήματα αναλύονται σε άλλα πιο απλά κι έτσι κάθε πτυχή τους γίνεται κατανοητή.
Είναι, όμως, η ζωή ένα φυσικό πρόβλημα; Δεν έχω απάντηση. Έχω αρχίσει να πιστεύω πως όχι. Η ζωή είναι ένα αστείο. Τα φυσικά προβλήματα δεν έχουν τίποτα το αστείο, ψάχνουν μονάχα τη λύση τους.
Η ζωή δεν ψάχνει καμία λύση. Η ζωή δεν είναι πρόβλημα. Η ζωή είναι ένα αστείο δώρο, μια θάλασσα, ένα ταξίδι, μια άνοιξη ή ένα καλοκαίρι. Κάποιες φορές είναι αυτό το μουντό χειμωνιάτικο πρωινό γεμάτο αγωνία και άγχος. Η ζωή είναι ένα μάτσο «για πάντα» ένα μάτσο από «τίποτα», χωρίς κανόνες. Τσάμπα οι σπουδές μας και τα θεωρήματα. Τσάμπα οι σταθερές μας και οι μεταβλητές. Οι συναρτήσεις και τα ολοκληρώματα. Τσάμπα όλα.
Τσάμπα και οι νότες μας, η αρμονία και η μελωδία. Τσάμπα οι φόρμες, οι κλασσικές και οι μοντέρνες, οι μπαρόκ και οι ροκ. Τσάμπα σας λέω.
Η ζωή είναι ένα αστείο δώρο και ο μόνος ήχος που της πάει είναι το γέλιο μας ντε.

Εμβύθιση

Βάσω, ακόμη δεν είμαι σίγουρη ότι αυτή η λέξη υπάρχει. Αλλά έχει κάτι το ωραίο, μια κίνηση προς τα κάτω. Ας την αναλύσουμε, λοιπόν, ας το επιχειρήσουμε με όλες τις προηγούμενες έννοιες. Αφήστε στην άκρη τους ψυχαναγκασμούς σας και ακολουθήστε τη δίνη.
Σε ποιο πράγμα μπορεί να βυθιστεί κανείς; Το αισθάνεστε κι εσείς πως η διαδικασία αυτή μπορεί να έχει κάτι το επικίνδυνο; Είναι η εικόνα που δημιουργεί η λέξη, το «χάσιμο», το «σκοτάδι» που μπορεί να αντιπροσωπεύει ο βυθός.  
Η ανάλυση βλέπετε, σε συνδυασμό με το βυθό της, είναι επικίνδυνη αν δεν έχεις τα εργαλεία να αισθάνεσαι άνετα με τις αποκαλύψεις. Μπορεί, βλέπετε, να λάμψει ένα σκοτάδι από αλήθειες που δε θέλουμε να δούμε. Εμείς οι επιστήμονες αγαπάμε την αλήθεια μα όχι την ασχήμια της. Αυτή την κρύβουμε, γιατί εμείς οι επιστήμονες είμαστε το ίδιο εγωιστές με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Για καθίστε όμως μισό λεπτό. Όλοι είμαστε επιστήμονες. Όλοι.
«Και λοιπόν;», θα μου πείτε, «γιατί να μας αρέσει η ασχήμια της, γιατί να μην την κρύψουμε». Και θα σας απαντήσω, όλο θάρρος, «τότε για ποιάν αλήθεια συζητάμε;».
Η αλήθεια έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: είναι σκληρή. Ταυτόχρονα όμως, είναι και το μόνο μέσο προς την ελευθερία.
Και η ελευθερία, φίλοι μου, κατακτάται σαν τα δύσβατα βουνά. Μόνο. Γεννάται από τις στάχτες της. Μόνο.
Η εμβύθιση φίλοι μου, είναι ο απαραίτητος πόνος της γέννας.
Μα ακόμη και τότε, στο χειρότερο «σκοτάδι», στους χειρότερους πόνους της ωριμότητας, ακόμη και τότε, όταν πια φτάνεις να πνίγεσαι στο βυθό σου. Ακόμη και τότε. Μπορείς να νιώσεις τη μόνη δυνατή «θαλπωρή», αυτή που προέρχεται από τον εαυτό σου, τη μόνη και σταθερή σου «άγκυρα».

Απολογισμός

Και να που όλα συνδέονται τελικά.
Ο λογισμός είναι η μαθηματική μελέτη της μεταβολής, και αν τα προηγούμενα έμοιαζαν μάλλον με τα μαθηματικά του χάους, ας κοιτάξουμε ψυχρά τα δεδομένα και τις λύσεις. Με λίγα λόγια, κάθε λογισμός ακολουθείται από έναν απολογισμό. Εκεί πια είσαι γυμνός, οφείλεις να είσαι γυμνός. Η γύμνια της ψυχής μας λογοκρίνεται πιο εύκολα, η δράση του απολογισμού είναι κι αυτή σκληρή: μια παράθεση από αλήθειες, μια ζωή τοποθετημένη σε συναρτήσεις, σε παραγώγους και σε ολοκληρώματα: ένας ολοκληρωτικός από-λογισμός, ζωντανός, απερίσπαστος, μουδιασμένος, μοναχός.
Μοναχός και γυμνός ο άνθρωπος πορεύεται στη μάχη της ζωής, πορεύεται σε πολλές άκρες, και σε μέσες, σε τέλη και σε αρχές. Κι πάλι νιώθει αδύναμος και δυνατός ταυτόχρονα.
Μοναχός και γυμνός ο άνθρωπος, περιμένει το θάνατο και πάντα μοναχός και γυμνός, όπως ήρθε, καταλαβαίνει πως η συνειδητοποίηση της αδυναμίας του μπορεί να του δώσει τα περισσότερα όπλα για τη μάχη του.
Ένας απολογισμός δρα αποφασιστικά όταν γίνεται με θέρμη και αγάπη. Ακόμη και στα πιο δύσκολα κεφάλαια της ζωής μας φίλοι μου, πρέπει να αγαπάμε. Ακόμη και τους «εχθρούς» μας πρέπει να συγχωρούμε. Ένας απολογισμός και μια συγχώρεση από τον θείο εαυτό μας. Εμείς (και κανείς άλλος) είμαστε οι Θεοί, εμείς (και κανείς άλλος) οι τιμωροί.
Κανείς άλλος δεν ευθύνεται. Εμείς μονάχοι και γυμνοί στο φως ή το σκοτάδι, στο φως και το σκοτάδι μας.
Εμείς. Μονάχα.

Ελευθερία –Κάθαρση – Συντονισμός
Και

ξανά πίσω και ξανά προχωράμε μπροστά. Τα δισάκια τα έχουμε ζωστεί στους ώμους, κουβαλούμε τα δεσμά μας και τα σπάμε μόνο όταν τα καταλάβουμε. Τα σπάμε με τον αυτοσχεδιασμό.
Αυτό που κάνουμε δεν είναι εύκολο. Ζει σε κάθε πρόβα και σε κάθε παράσταση. Είναι μια γέννηση και ένα θάνατος κι εμείς είμαστε δυνατές. Που το ζούμε. Είμαστε δυνατοί που εκθέτουμε τους εαυτούς μας, με όλους τους απολογισμούς, τους λογισμούς, τα βάθη και τη δύναμή μας.
Εγώ τώρα γενικά δεν ξέρω. Το κάνω όπως κι εσείς πρώτη φορά. Κι επιλέγω να το δω ως ελευθερία. Γιατί με πιάνει άγχος, ανασφάλεια, δεν ξέρω τι κάνω, αλλά δε το λέω στον εαυτό μου.
Ένα έχω καταλάβει. Ότι πρέπει να κάνω. Να μάθω. Πώς αλλιώς θα μάθω, αν δεν εκτεθώ σε σας. Αυτή η πουτάνα η έκθεση. Αυτή. Η. Πουτάνα.
Και τώρα, με αυτό που γράφω, εκτίθεμαι. Και το γράφω σε σας. Το απευθύνω σε σας γιατί θα με καταλάβετε. Θα με νιώσετε, είστε όπως είμαι κι εγώ. Μονάχοι και γυμνοί, απέναντι στη ζωή και παλεύετε να ζήσετε. Κι ο αγώνας είναι όμορφος μαζί σας. Με την γαλήνη που προσφέρει η συμπόρευσή μας.
Είναι Σάββατο βράδυ. Είμαι έτοιμη να βγω με φίλους και σας έχω στο μυαλό μου.

Κάπου εδώ θα φτάσω στο τέλος,

+έρωτας

Ακούστε τώρα τι μου συνέβη προχθές. Με πήρε τηλέφωνο μια φίλη, καθαρή από τον εγωισμό της, καθαρή από πρώην, από τα πληγώματα, από τις δυσκολίες. Καθαρή γιατί τα είδε. Τα κουβαλά στο δισάκι της αλλά τα ξέρει. Και μου είπε πως ένιωσε μετά από καιρό τον έρωτα.
Ο έρωτας, αυτός ο Θεός. Που κινεί τα βουνά της ελευθερίας, που σιγοβράζει στα βλέμματα, στα αγγίγματα, στα μηνύματα και στα τηλέφωνα. Ο έρωτας που ενώνει τα σώματα, τις ψυχές και τις ασχήμιες. Ενώνει τις ομορφιές, τα λουλούδια, την άνοιξη, το καλοκαίρι, το χρόνο, το παρελθόν, το μέλλον, τη δίψα και την πείνα. Ο έρωτας, τα ενώνει, τα δημιουργεί, ζει και πεθαίνει.
Δεν υπάρχει χειρότερος θάνατος από αυτόν του έρωτα, δεν υπάρχει ωραιότερη γέννα από αυτήν του έρωτα.
Θα μπορούσα να γράψω ατελείωτα, μελό, σαχλαμάρες, σοβαρά, αστεία.
Δε θα το κάνω.
Θα φτάσω στο τέλος με την ευχή που μου δίνει πάντα δύναμη να ζω.
Βρείτε τον έρωτα μέσα σας, κι από έξω σας.
Κάντε έρωτα με το σώμα και το μυαλό.
Να είστε τυχεροί. Κι αν είστε άτυχοι, να ξαναπροσπαθείτε.
Για τον έρωτα που όλα τα μπορεί.

Τον Παντοδύναμο Θεό. 

Comments

Popular posts from this blog

Η έρημος και το δωμάτιο

Υπό το πρίσμα

Να είσαι ο εαυτός σου.